Το παραμύθι του «κοινωνικού κράτους»

Η συντήρηση του «κοινωνικού κράτους» μέσω της φορολογίας, αποτελεί το μεγαλύτερο ψέμα όλων των εποχών.

Είναι το άλλοθι για να νομιμοποιείται μια συνεχής κλοπή ατομικού πλούτου.

Μετά την φοροεπιδρομή από τη συμμορία των Σοσιαλιστών, το άλλοθι για την κλοπή καταρρέει.

Πλέον, οι φόροι εξυπηρετούν αυτό που πραγματικά γινόταν όλα αυτά τα χρόνια.

Εξυπηρετούν την χρηματοδότηση δανείων, που χρησιμοποιήθηκαν για να αποφύγουν το ρίσκο των πράξεών τους διεφθαρμένοι τραπεζίτες και πολιτικοί.

Όλα αυτά τα χρόνια η περίφημη «γενιά του Πολιτεχνείου»,καταληστεύει τους Έλληνες με την δικαιολογία πως έφτιαξε κοινωνικό κράτος, ενώ στην πραγματικότητα χρηματοδοτούσε με τους φόρους αποτυχημένες επιλογές και εξτραβαγκάνζες κάθε ιδεοληπτικού της εποχής των ναρκωτικών.

Η κλοπή, που την ονομάζουν στα πλαίσια της διαλεκτικής των ληστών «εισφορά αλληλεγγύης» μαζί με τη νέα επίθεση στην μισητή για τους Σοσιαλιστές ατομική ιδιοκτησία, είναι ολοφάνερη και τα κλοπιμαία κατευθύνονται σε τσέπες αναξιοπαθούντων τραπεζιτών.

Γι’ αυτό και παρατηρείται το φαινόμενο να εφαρμόζεται η άδικη φορολόγηση από τους σημαιοφόρους του «κοινωνικού κράτους».

Είναι αυτοί που υποστηρίζουν πως όσο περισσότερους φόρους βάλουμε, τόσο περισσότερο κοινωνικό κράτος θα έχουμε.

Συμβαίνει όμως έτσι? Γιατί κάθε φορά που αυξάνεται η φορολογία μειώνεται το κοινωνικό κράτος??????

Για να το πώ πιο απλά, δεκάρα τσακιστή δεν πηγαίνει στο φανταστικό κατασκεύασμα που ονομάζουν «κοινωνικό κράτος».

Αν σας πούν το αντίθετο, πείτε τους απλά κλέφτες.