Πλησιάζει το τέλος της ευρωπαϊκής δυστοπίας?

Ακούμε συχνά για «το τέλος της μεταπολίτευσης». Σε ένα πρώτο επίπεδο όλοι συμφωνούμε πως το σύστημα που διαμορφώθηκε τα τελευταία 35 χρόνια και ονομάζουμε μεταπολίτευση αποδεικνύεται μια μεγάλη αποτυχία. Σημάδια αυτής της εξέλιξης εδόθησαν αρκετά νωρίς.

Εκείνο που κυριάρχησε σε όλη αυτή την εποχή είναι η «ευρωπαϊκή προοπτική». Από την αρχή της μεταπολίτευσης έγινε λόγος για αυτή. Ένταξη, κατάργηση συνόρων, ΟΝΕ. Τρία στάδια μιας πορείας που μοιραία οδηγεί σε αυτό που βιώνουμε σήμερα.

Και αυτό που βιώνουμε είναι το βίαιο ξύπνημα από ένα όνειρο. Η μεταπολίτευση ήταν η εποχή των μεθυστικών ονείρων. Η περίοδος όπου η πολιτική σκηνή μπήκε στο «τριπάκι» της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Η ψυχεδέλεια των 70’s πήρε σάρκα και οστά. Το «τριπάκι» μπορεί να ξεκίνησε χαρωπά όμως πλέον είναι τρομακτικό για όλους.

Κατάλληλη για αυτή την ναρκοληψία η περίφημη «γενιά του Πολυτεχνείου». Μια γενιά ευρισκόμενη σε διαρκή άρνηση να ωριμάσει και να αποδεχθεί αυτό που είναι τελεολογικό για όλους. Την αντικατάστασή της από τους επιγόνους. Η γενιά αυτή μέσα σε ένα παραλήρημα ματαιοδοξίας πίστεψε-και πιστεύει ακόμα γιατί αυτή κυβερνά- πως ο κόσμος της ανήκει ολοκληρωτικά. Ξεχνά πως υπήρχε κόσμος πριν από αυτή και θα υπάρχει μετά από αυτή.

Η έπαρση της εποχής αυτής τροφοδοτήθηκε από την πίστη πως έχει μεσσιανικές ικανότητες. Σαν αποτέλεσμα είχαμε την εφαρμογή πειραματισμών και τον σχηματισμό στρεβλώσεων, που αντιμετωπιζόταν με μεγαλύτερες στρεβλώσεις ως διαρθρωτικές κινήσεις. Θολωμένη μέσα στην αποχαύνωση της ίδιας της έπαρσης στράφηκε εναντίων του ίδιου του σώματος μέσα από το οποίο ξεπήδησε. Χωρίς φόβο και με πολύ πάθος, σαν το μικρό παιδί, φανέρωσε τον φθόνο ενάντια όχι μόνο στο παρελθόν της αλλά και στο μέλλον της. Άλλοι το λένε άκρατο εγωισμό. Παραμένει όμως ανωριμότητα.

Ερχόμενοι όμως στο σήμερα βιώνουμε όλοι την καταστροφική όσο και ανίκανη πολιτική της «γενιάς των οραμάτων». Οράματα ουτοπικά, βγαλμένα από παλιές εποχές και καταδικασμένα να αποτύχουν όπως τα προηγούμενα. Για υλικό ονείρων πραγματικά είναι άριστα. Σαν υπόθεση ενός God Game εξαιρετικά. Σαν πάλι έμπνευση ενός καλλιτέχνη, ίσως αριστουργηματικά. Όμως στην πραγματικότητα είναι απλά δυστοπικά.

Η δημιουργία μιας δυστοπίας είναι το αποτέλεσμα την πολιτικής εφαρμογής αυτής την ονειρικής κατάστασης. Αποτελεί έτσι δυστοπία η Ευρωπαϊκή Ένωση μετά την «ολοκλήρωση» αυτής και του ονείρου που την συνόδευε. Η δυστοπία αυτή έφτιαξε τέρατα μέσα στο «τριπάκι» όλων αυτών των χρόνων και τώρα που τελείωσε είναι έτοιμα να καταβροχθίσουν το μέλλον, χωρίς καν να την δαιμονοποιώ. Το ομολογούν όλοι πια πόσο ζοφερή είναι η κατάσταση.

Εν τούτοις η αμετανόητη αυτή γενιά, που αρνείται πεισματικά να ωριμάσει θεωρώντας πως κάνει αγώνα και αντίσταση, -τρομάρα της- αρνείται και την παραδοχή του τέλους. Επιμένει στην συνέχιση στο «τριπάκι» μεγεθύνοντας τα τέρατα που έφτιαξε και δίνοντάς τους υπόσταση επί πραγματικών μεγεθών όπως η Εθνική Κυριαρχία. Όμως κάποτε ακόμη κι ο Οδυσσέας τελείωσε το ταξίδι του (ο Οδυσσέας είναι αγαπημένος ήρωας αυτής της γενιάς καθώς ενσαρκώνει τον τυχοδιωκτισμό και τον οπορτουνισμό της). Δεν συνέχισε να ψάχνει νέες Σκύλες και Χάρυβδες από Καστελλόριζα. Απλά ωρίμασε και είδε πως ο Οίκος του κινδύνευε να χάσει την Κυριαρχία του από επίδοξους μνηστήρες.